ေဝ့ဝဲ ဝိညာဥ္
(၁)
မိွဳင္းပ်ပ် ေကာင္းကင္ႀကီးေအာက္မွာရပ္ကာ မ်က္စိတဆုံးျမင္ေနရတဲ့ ကြင္းျပင္က်ယ္ႀကီးကုိ လာလာလုိ႔ ေငးေငးၾကည့္ေန တတ္တာ ၾကာခဲ့ၿပီ။ အႀကိမ္ဘယ္ေလာက္ဆုိတာကုိပင္ မေရတြက္ႏုိင္တဲ့အထိ။ က်ယ္ျပန္႔ျခင္းေနာက္ကြယ္မွာ ပုန္း လ်ိဳးေနတဲ့ လြတ္လပ္ ျခင္းရသကုိ အျပည့္အဝေပးႏုိင္တဲ့ ဒီေနရာေလးက ကုိယ့္ကုိ သူ႔ဆီ မၾကာမၾကာ မလာပဲ မေနႏုိင္ေအာင္ ၫိႇဳ ့ငင္ႏုိင္ခဲ့တယ္။ တိတ္ဆိတ္ မႈေတြ၊ လြတ္လပ္မႈေတြ၊ စိမ္းလန္းမႈေတြ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈေတြကုိ တၿပိဳင္တည္း ေပးစြမ္းႏုိင္တဲ့ ဒီေနရာ ေလးဟာ ကုိယ့္အဖုိ႔ ထာဝရ မဟုတ္ ေပမယ့္ တဒဂၤနိဗၺာန္ဘုံေလးတစ္ခုကုိေတာ့ လွပစြာ ဖန္တီးေပးထားႏုိင္တယ္။ ေႏွာင့္ယွက္ သူမရွိ၊ ကန္႔ကြက္သူမရွိ၊ ၿခိမ္းေျခာက္မည့္သူ လည္း မရွိ။ ပကတိ ၿငိမ္းေအးမႈေတြနဲ႔ လႊမ္းၿခဳံထားတဲ့ ဒီေနရာေလးမွာ ကုိယ့္ကုိ အေႏွာက္အယွက္ေပးတတ္တာဆုိလုိ႔ မြမြေလးတုိက္ ခတ္လာတတ္တဲ့ ေလႏုေအးေလးမ်ားသာပဲျဖစ္တယ္။ သူတုိ႔ကေတာ့ ကုိယ့္အတြက္ တခါခါမွာ မိတ္ေဆြျဖစ္တတ္သလုိ တခါခါမွာေတာ့ လည္း ရန္သူဆုိးေလးေတြပါပဲ။
ေရခဲလုနီးပါး ေအးျမတတ္တဲ့ ေဆာင္းညမ်ားမွာဆုိ သူတုိ႔က ကုိယ့္အတြက္ ရန္သူေတြေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အပူရွိန္ အလြန္ မျပင္း ေပမယ့္ ေနမင္းရဲ့က်ီစယ္မႈက နည္းနည္းေလးၾကမ္းသလုိျဖစ္တတ္တဲ့ ဇူလုိင္ ၾသဂုတ္လုိ ေႏြရာသီမွာေတာ့ ေလႏုေလးေတြကပဲ ကုိယ့္ မိတ္ေဆြေကာင္းေလးေတြ ျဖစ္သြားျပန္တယ္။ အထူးသျဖင့္ ေႏြလရဲ့ ညဦးအခ်ိန္မ်ားမွာ လေရာင္ပ်ပ်ေအာက္ စိတ္ေနာက္ကုိယ္ပါ ဒီေန ရာေလးကုိ ေရာက္ေရာက္လာတတ္တဲ့ ကုိယ့္အတြက္ ေအးျမျမ ဒီေလႏုေလးေတြရဲ့ ေတြ႔ထိရသက ဘယ္ လုိမွ ေမ့ေပ်ာက္လုိ႔ မရႏုိင္ ေလာက္ေအာင္ပဲ လြန္စြာ သိမ္ေမြ႔ရင္ခုန္စရာ ေကာင္းႏုိင္လြန္းလွပါတယ္။ လနဲ႔ညရဲ့ အခ်ိဳးက်စြာ ပဏာရေနမႈမွာ ႏုႏုမြမြ ဖြတရေလး ေဆာ့ကစားတတ္တဲ့ ေလႏုေလးသာ မပါဝင္ႏုိင္ခဲ့ရင္ ညဆုိတာ စြဲလမ္းတပ္မက္စရာ အရာ တစ္ခုမွ ဟုတ္ႏုိင္ပါ့မလားလုိ႔ပင္ ေတြးထင္မိ ခဲ့ဘူးတယ္။ ဒါျဖင့္ရင္ ဒီေနရာေလးရဲ့အလွက ညမွလားကြယ္ဆုိေတာ့။ ဘယ္ဟုတ္လိမ့္မလဲ။
ၾကည့္လုိက္ပါ့လား။ ကုိယ့္ေခါင္းေပၚက ေကာင္းကင္ႀကီး။ မုိးတိမ္ေတြ ထူထူထဲထဲ။ ေနရဲ့အလင္းသည္ပင္ တိမ္လႊာျပင္ကုိ မတုိးလွ်ိဳးႏုိင္တဲ့အထိ။ ဒါကုိ မုိးညိဳ ့ေနတယ္လုိ႔ ေျပာရုိးမဟုတ္လား။ ကုိယ္ဒီေနရာေလးကုိ ေရာက္လာတတ္တဲ့ အေၾကာင္းထဲမွာ ခုလုိ ေကာင္းကင္တစ္ခြင္လုံး မုိးတိမ္ေတြအုပ္ဆုိင္းကာ ညိဳမွဳိင္းေနျခင္းလည္း တစ္ခုအပါအဝင္ေပါ့။ တကယ္ဆုိ အလင္းေရာင္ဆိုတာ ျမင္ ကြင္းေတြကုိ ပုိမုိရွင္းလင္းေစတတ္တာ။ ဒါက သဘာဝ။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ္ဒီေနရာေလးကုိေရာက္မွ ဒီသဘာဝက ေနရာတုိင္းအတြက္ မသက္ေရာက္ဘူးဆုိတာ သိလုိက္ရတယ္။
ကုိယ္ရပ္ေနတဲ့ ေနရေလးကေန ျမင္ေနရတဲ့ ျမင္ကြင္းက်ယ္ကေတာ့ ေနမသာပဲ တိမ္ေတြဆုိင္းလုိ႔ မႈန္မိႈင္းမႈိင္းရွိတတ္တဲ့ ခုလုိအခါမ်ိဳးမွာမွ ပုိမုိကာ ေပၚလြင္ထင္ရွားေနတတ္တယ္။ ကြင္းျပင္က်ယ္အဆုံး တဖက္ ေတာင္ ေျခက ျဖဴလြလြ တုိက္အိမ္ေလးမ်ားရဲ့ အလွ။ ေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္း စီးဆင္းေနတဲ့ လူလုပ္ျမစ္ငယ္တစ္စင္းနဲ႔ အတူ၊ အေရွ့မွသည္ အေနာက္၊ အေနာက္မွသည္အေရွ့၊ ဥဒဟုိေျပးလႊားေနတဲ့ အေဝးေျပးလမ္းမေပၚက ေရာင္စုံကားေတြနဲ႔ပါ စုိေျပစိမ္းလန္းကာ သက္ဝင္ လႈပ္ရွားေနတဲ့ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ႀကီးပမာ။ ေမွ်ာ္ ေတြး ေငး ေဆြး မဝႏုိင္စြာ။ သဘာဝရဲ့ ဖုိးထုိက္ ရတနာ။ ဒါက ေတာက္ပတဲ့ ေနေရာင္ ေအာက္မွာ ရွာေဖြလုိ႔ မရနုိင္တဲ့အရာေပါ့။
ကုိယ္ရပ္ေနတဲ့ေနရာက ကြင္းျပင္အလယ္က ေတာင္ကုန္းျမင့္ျမင့္ေလး တစ္ခုေပၚမွာ။ ေတာင္ကုန္းေလးရဲ့ တဖက္ အေျခမွာ ေတာ့ ႏုိင္ငံအေနာက္ဖ်ားကေန မုိင္သုံးေထာင္ေဝးကြာတဲ့ အေရွ့ဖ်ားအထိ ေတာက္ေလ်ာက္သြားႏုိင္တဲ့ အေဝးေျပး လမ္းမႀကီး။ ပင္ပမ္း ႀကီးစြာ လဲေလ်ာင္းေနတယ္။ ေန႔ညမနား တသြားထဲသြားေနတတ္သူေတြရဲ့ ဝမ္းျပင္ေအာက္မွာ သူ႔ခမ်ာ နားခ်ိန္ဆုိတာ မရွိသေလာက္ပါ ပဲ။ အျခားတဖက္မွာေတာ့ ဘယ္အရပ္ဆီကေန စတင္စီးဆင္းလာမွန္း မသိရတဲ့ လူေတြဖန္တီး ထားတဲ့ ျမစ္ငယ္တစ္ခုရွိတယ္။ တစ္ႏွစ္ ပတ္လုံးစီးဆင္းေနတဲ့ ဒီျမစ္ငယ္ကုိ အမွီရတဲ့ ၁၂ ရာသီ စုိက္ပ်ိဳးမႈကပဲ ကုိယ္ျမင္ရတဲ့ စိမ္းလန္းျခင္းေတြ၊ လတ္ဆတ္ျခင္းေတြ၊ လန္းဆန္း ျခင္းေတြကုိ ရွင္သန္ေနႏုိင္တာ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ တစ္ခ်ိန္က ဒီဝန္းက်င္ ေဒသဟာ ကႏၲာရ ရပ္ဝန္းတစ္ခုလုိ႔ မွတ္သားခဲ့ရဘူးတယ္။ လူ႔စြမ္းအင္ဟာ ကႏၲာရေတြကုိပင္ ျမစ္ျပင္ေတြ ျဖစ္ေစႏုိင္သလုိ သစ္ပင္ေတြျဖစ္ေအာင္လည္း ဖန္တီးႏုိင္တယ္။ ေခ်ာက္ေတြကုိလည္း ကူးေလွ်ာက္ႏုိင္သလုိ ေတာင္ေတြကုိလည္း ထြင္းေဖာက္ႏုိင္တယ္၊ ဘယ္ေလာက္လွတဲ့ အစြမ္းအစလဲ၊ ဒါေပမယ့္လည္း ့ ့ ့။
ကုိယ္မင္းကုိၾကည့္ေနတာ ၾကာၿပီ။ မင္းတခုခုကုိ ၾကည့္ေနတယ္ဆုိတာသိတယ္။ ဒါေပမယ့္ မင္းၾကည့္ေနတာေတြဟာ မင္း ျမင္ေနရတဲ့အရာေတြ မဟုတ္ဘူးဆုိတာကုိေတာ့ ကုိယ္ေကာင္းေကာင္းနားလည္တယ္-တဲ့။ ရုတ္တရက္ အနီးအနား ကပ္ေျပာလုိက္တဲ့ အသံၾကားရမွ ကုိယ့္ေဘးမွာ သူေရာက္ေနမွန္း သိလုိက္ရတယ္။ ေနာက္ၿပီးသူကပဲ မင္းမွာ ဘာေတြမ်ား လြမ္းစရာရွိသလဲ-တဲ့။ ေအာ္ ကုိယ့္အေမးကုိ မင္းမေျဖလည္းပဲ ေနႏုိင္တယ္ေနာ္။ ကုိယ္က မင္းအေတြးေတြကို အေႏွာက္ အယွက္ေပးရုံတင္မက မင္းကို္ယ္ေရးကုိယ္တာဘဝကုိပါ စပ္စုေနသလုိမ်ိဳး ျဖစ္ေနၿပီလုိ႔လည္း သူက ဆက္ေျပာေသးတယ္။
ကုိယ့္အဖုိ႔ေတာ့ ကုိယ့္စိတ္ကုိ တိတိက်က် ဖတ္ႏုိင္သူတစ္ေယာက္နဲ႔ ရုတ္တရက္ေတြ႔လုိက္ရလုိ႔ ပထမ အံ့ၾသသြားတယ္။ သူေျပာတာဟုတ္တယ္။ ကုိယ္ၾကည့္ေနတဲ့အရာေတြဟာ ကုိယ္ျမင္ေနတဲ့အရာေတြ တကယ္မဟုတ္ဘူး။ ပုိၿပီး တိတိက်က် ေျပာရလ်င္ ကုိယ္စိတ္ထဲေပၚေနတဲ့ ပုံေတြဟာ ကုိယ့္မ်က္စိက ျမင္ရတဲ့အရာေတြ မဟုတ္ဘူး။ ကုိယ္တကယ္ျမင္ခြင့္ မရႏုိင္ခဲ့တဲ့အရာေတြကုိ ျမင္ေနရ တဲ့အရာေတြနဲ႔ အစားထုိးၿပီး ျမင္ခြင့္ရေစခ်င္လြန္းတဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြနဲ႔ ဒီေနရာေလးကုိ ကုိယ္ေရာက္ေရာက္လာတတ္တယ္ဆုိတာကုိ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ သိေနခဲ့တာ အတန္ၾကာခဲ့ၿပီ။ ဒါကုိ ကုိယ္ကလြဲၿပီး ဘယ္သူမွ သိႏုိင္မယ္ မဟုတ္ဘူးလုိ႔ ကုိယ္က ယူဆထားခဲ့တာ။
ကုိယ္ဒီေနရာေလးကုိ ေရာက္ေရာက္လာၿပီး မၾကာမၾကာေငးမိတာကုိ ေစာင့္ၾကည့္ေနတတ္သူ တစ္ေယာက္ရွိေနလိမ့္မယ္ ဆုိတာ ကုိယ္ ဘယ္လုိလုပ္ ေတြးထင္မိခဲ့မွာလဲ။
အထူးသျဖင့္ မုိးေတြအုပ္ဆုိင္းေနတဲ့အခါမ်ိဳးမွာ ခုလုိေတာင္ကုန္းျမင့္ျမင့္ေလးေပၚကေန ကြင္းျပင္က်ယ္ႀကီးကုိ ေငး ၾကည့္ ေနရတာကုိ သေဘာက်လုိ႔ ဒီေနရာေလးကုိ ကုိယ္တစ္ေယာက္တည္း တိတ္တိတ္ေလး လာေနေလ့ရွိတာ။ ကုိယ့္လုိပဲ ခုလုိ မုိးေတြညိဳတဲ့ အခါတုိင္း ဒီေနရာကုိ တကူးတက လာေနတတ္သူတစ္ဦးလည္း ရွိေနတာကုိ သိရေတာ့ သူ႔အေၾကာင္းကုိ ကုိယ္က စိတ္ဝင္စားမိတယ္။ ကုိယ္ဒီေနရာေလးကုိ လာေနတာ အေၾကာင္းရွိသလုိ သူ႔မွာလည္း သူ႔အေၾကာင္းနဲ႔သူ ရွိမွာပဲရယ္လုိ႔ ထင္မိတယ္။ ကုိယ့္အထင္ တိတိက်က် မွန္ႏုိင္လိမ့္မယ္ဆုိတာကုိလည္း ေသခ်ာသလုိ ခံစားမိတယ္။ ကုိယ့္အထင္ မမွားခဲ့တာ အခ်ိန္အနည္းငယ္အတြင္း သိလုိက္ရတယ္။ တကယ္ေတာ့ အေတြးတူသူႏွစ္ဦး အသိတူေနတတ္တာ ခံစားနားလည္ပုံတူေနတတ္တာက ျဖစ္ႏုိင္ခဲတဲ့အရာမ်ိဳးမွ မဟုတ္တာ။ ။
No comments:
Post a Comment